اخبار تاريخ و اقتصاد

سوم آذر ماه جاری، مهندس محمد مروج حسینی پس از طی یک دوره بیماری‌دار فانی را وداع گفت. او معمار اولین کارخانه فرش ماشینی ایران -راوند- بود. محمد مروج اصالتا اهل شیراز و متولد سال۱۳۲۱ بود. او مدرک کارشناسی خود را در رشته مهندسی مکانیک از دانشگاه پلی‌تکنیک گرفت و وارد صنعت شد. تجربه حضور در شرکت‌های بزرگی چون جیپ رامبلر (پارس خودرو فعلی)، کارخانه ارج، نورد اهواز و گروه صنعتی بهشهر را داشت. در سال۱۳۵۱ پروژه فرش راوند را در کاشان آغاز کرد. ابتدا قرار بود نصب ماشین‌آلات را انجام دهد و مدیریت کار را به مهندس حمیدی بسپارد، اما با رفتن مهندس حمیدی از کاشان، راه‌اندازی و بهره‌برداری کارخانه نیز به عهده مهندس مروج افتاد. مروج تا سال۱۳۵۷ و پیش از انقلاب مدیر کارخانه فرش راوند بود. او پس از انقلاب مدتی مدیر کارخانه مینو شد و سال۱۳۵۹ تصمیم گرفت اولین واحد تولید فرش ماشینی را در شیراز تاسیس کند. مروج فرش ارمغان شیراز و یکی از اولین واحدهای تولیدی موکت را نیز در شیراز تاسیس کرد.در دهه هفتاد و با توسعه فرش ماشینی در کاشان، مروج، به همراه چند تن از همکاران قدیمی خود در فرش راوند، شرکت پاوان را به‌عنوان کارخانه تکمیل فرش ماشینی راه‌اندازی کردند.

توماس پیکتی راه درازی را پیموده است. سال ۲۰۱۴ کتابی به‌غایت بلندپروازانه نوشت که نسخه ۷۰۴صفحه‌ای به‌روزشده‌ای از کتاب سرمایه مارکس به‌شمار می‌رفت و عنوانش سرمایه در قرن بیست‌ویکم بود؛ کتابی که توانست برای نخستین‌بار نام او را سر زبان‌ها بیندازد. بخشی از محبوبیت آن -کتاب هم در سطح بین‌المللی پرفروش شد و هم در فضای آکادمیک بسیار سروصدا کرد- مدیون سادگی نظریه اصلی آن است؛ گرچه این کتاب مملو از اطلاعات تاریخی و آماری است، حرف اصلی آن را، یعنی این ادعا که اگر نرخ سود سرمایه از نرخ رشد اقتصادی بیشتر باشد، آن‌گاه موجب انباشت فزاینده ثروت خواهد شد، به‌سادگی می‌توان در یک معادله خیلی ساده نشان داد: r>g.

معصومعلی پنجه: استیون فردریک‌استار که در این یادداشت به او می‌پردازم در مصاحبه‌ای ابن‌سینا و خوارزمی، دو دانشمند ایرانی را «متعلق به ازبکستان و ترکمنستان» دانسته و هیچ اشاره‌ای به اصل و تبار ایرانی آنها نکرده و حتی سلطان محمود غزنوی «تُرک» را هم «افغانستانی» برشمرده است. این استار کیست؟

«محمدعلی جمالزاده نقل کرد که عبدالعلی صدیق‌السلطنه نوری در عهد هیندنبورگ [رئیس‌جمهور آلمان، ۱۹۲۵ - ۱۹۳۴] سفیر ایران در برلین شد. وقت ورود به آلمان با دو زن خود آمد. یکی از زن‌ها پیر بود و یکی جوان. هنگام ورود عباس‌خان علامیر (اعظم‌السلطنه) به او حالی کرد که مناسبت ندارد هر دو زن خود را به‌طور رسمی معرفی کنید؛ زیرا دولت آلمان را گرفتار مشکل می‌کنید که در دعوت‌های رسمی کدام زن شما را دعوت کنند. پس صدیق‌السلطنه زن پیر را به مریض‌خانه فرستاد و زن جوان را با خود به سفارت بود[برد].