بخش بیست و دوم
محرمانه‌های کره‌شمالی
یومی گامو
یومی گامو [eumjugamu] چیست؟ معنای تحت‌اللفظی آن یعنی «نوشیدن، موسیقی و رقص». این سه با هم هستند و البته در هیچ کجا مانند کره، جایی که ترکیب هر سه هنوز وجود دارد، این‌قدر نمود عینی نداشته است. اگرچه ممکن است فرد در کتاب‌های «جدی» انگلیسی‌زبان مربوط به کره چیز اندکی در مورد آن خوانده باشد اما یومی گامو بخش مهمی از زندگی در کره است. کلیشه‌ای وجود دارد که کره‌ای‌ها را ایرلندی‌های شرق می‌نامد اما بر خلاف برخی کلیشه‌ها، این یکی به راستی، واقعی است. هر کسی که مدتی را در کره‌جنوبی گذرانده باشد به شب‌های شادی و نوشیدنی‌های شبانه شهادت می‌دهد که به مدت یک یا ۲ ساعت در اتاق «نوریبنگ» (کارائوکه) ادامه می‌یابد؛ جایی که افراد می‌خوانند، می‌رقصند و تامبورین‌ها را با صدای خواننده مورد علاقه به صدا در می‌آورند[karaoke: کارائوکه ابزاری سرگرم‌کننده است برای دوستداران آوازخوانی که از طریق یک صفحه نمایش و یک میکروفن این امکان را برای افراد مبتدی فراهم می‌کند تا در حین پخش موسیقی بی‌کلام آوازهای مشهور، اشعار آنها را بر صفحه نمایش ببینند و از طریق میکروفن به ضبط صدای خود بپردازند].
وقتی به هفت دهه جدایی در کره می‌نگریم، روح یومی گامو – که ریشه‌های آن را می‌توان به سنت شمن‌باوری [shamanic tradition: شمن‌باوران معتقدند به‌وسیله تماس با ارواح می‌توان بیماری و رنج افراد را تشخیص داد و درمان کرد یا در افراد ایجاد بیماری و رنج کرد. شمن‌ها مدعی هستند که می‌توانند با روح خود به جهان‌های دیگری سفر کرده و با دیگر ارواح تماس بگیرند. آنها معتقدند با این کار قادرند میان جهان مادی و جهان روحانی توازن و ارتباط برقرار کنند] و فستیوال‌های باستانی مانند «دانو» رساند – آن‌قدر در فرهنگ کره‌ای ریشه‌دار است که آنهایی که در کره‌شمالی هستند هنوز عشق و علاقه‌ای تمام‌عیار به آن دارند.
رهبران کره‌شمالی هم بی‌تردید استثنا نیستند. معروف است که «کیم‌جونگ‌ایل» عاشق «پارتی» بود. او یک شراب‌خوار قهار بود. بسیاری از رهبران چائه بول کره‌جنوبی هم چنین بودند. محفل «ایل» به نوشیدن مسکرات معروف بود و فرزندش «کیم‌جونگ‌اون» نیز همین مسیر را می‌رود، البته اگر دیدار دنیس رودمن [Dennis Rodman]، بازیکن بسکتبال، از شهر پرتردد وونسان [Wonsan] را بتوان به‌عنوان نماد یا مثالی از آن گرفت. این دو [اون و رودمن] سه روز را صرف نوشیدن حجم زیادی از مشروبات کردند و در جت اسکی از یکدیگر سبقت می‌گرفتند و در قایق ۶۰ متری (۲۰۰ فوتی) خاندان حاکم با هم سفر می‌کردند.
برای شهروندان معمولی کره‌شمالی سخت است که نوشیدنی‌های گران‌قیمت بخرند. بیشتر آنها از مسکرات دولتی مانند «یانگدوک سول» یا «تائه دونگ گانگ» در تعطیلات ملی خاص یا مراسم استفاده می‌کنند و احتمالا هرگز نمی‌توانند از نوشیدنی‌هایی استفاده کنند که خارجیان هنگام سفر به این کشور می‌توانند بخرند. برخی فراریان قدیمی حتی می‌گویند یک نوشیدنی «خوب» (مثلا خانگی) هم لاکچری است و عمدتا در تعطیلات ملی مورد استفاده قرار می‌گیرد. به‌طور معمول، بطری‌های نوشیدنی‌های الکلی در روز تولد کیم‌ایل‌سونگ و کیم‌جونگ‌ایل و نیز در سال جدید و ۹ سپتامبر (روز تاسیس کره‌شمالی) توزیع می‌شود. از آنجا که امروز، دوره سرمایه‌داری متحول‌کننده در کره‌شمالی است، این روزها سوداگری خصوصی روزافزونی در زمینه نوشیدنی‌های الکلی وجود دارد.
۹ کارخانه شراب‌سازی در کره‌شمالی وجود دارد. گفته می‌شود تعداد این کارخانه‌ها در کره‌شمالی بیش از کره‌جنوبی است. بهترین این کارخانه‌ها «کیونگ‌هونگ» [Kyeongheung] نام دارد که بارها و رستوران‌هایی را هم اداره می‌کند. «سوجو» مقرون به صرفه‌ترین و قانونی‌ترین راه تولید و ساخت این قبیل نوشیدنی‌ها در کره‌شمالی است، درست مانند کره‌جنوبی. بنابراین، معمول است که شمالی‌هایی را ببینیم که آن را در پارک‌های عمومی می‌نوشند. همچنین، شمالی‌ها همواره از شراب‌های «مونشاین» [moonshine] خانگی هم بهره می‌برند. برای اکثریت مردم- به‌ویژه کسانی که در حومه‌ها و حاشیه‌ها هستند و درآمد اندکی دارند یا هیچ ندارند- این تنها گزینه در دسترس است. به‌طور معمول، مشروبات خانگی در بدوی‌ترین شکل خود هستند؛ ذرت، میوه یا جین‌سینگ در یک بطری یا پارچ برای تخمیر گذاشته می‌شوند و برای گرم ماندن با مجموعه‌ای از لباس‌ها پوشانده می‌شود.
محصول نهایی می‌تواند از سوی خانواده سازنده مصرف شود یا حتی فروخته شده یا با همسایگان مبادله شود. در کره‌شمالی، نوشیدنی‌های الکلی خانگی به «نانگ‌تائه‌گی» [nongtaegi] (یا گاهی نانگجو) معروفند. بیشتر زنان خانه‌دار می‌دانند چگونه آن را بسازند و آنهایی هم که چنین می‌کنند در روستای محل سکونت خود شهرتی به هم زده‌اند. این زنان اگر بخواهند می‌توانند مونشاین‌های خانگی خود را وارد چرخه کسب‌وکار کوچک خود کنند و از آن پولی به‌دست آورند. به گفته یکی از فراریان، فرد می‌تواند درآمد خود را با خرید ذرت و تبدیل آن به نانگ‌تائه‌گی دو برابر کند و آن را در بازار به فروش رساند. ممکن است اندکی از آن باقی بماند که خورده شود (اما قطعا خوشمزه نیست). با این حال، خماری ایجاد شده با نانگ‌تائه‌گی تقریبا استثنا تلقی می‌شود. اگرچه نانگ‌تائه‌گی غیرقانونی است اما هر تلاشی برای متوقف کردن تولید آن در نهایت محکوم به شکست است. آنهایی که کارشان از میان بردن اینها بود بیش از هر کس دیگری از آن لذت می‌بردند.
ارسال نظر