استقلال و النصر در سه قاب
زور برای زر شدن
شوق خواستن: درست است که النصر ۷ بازیکن خود را به تهران نیاورده بود و مهم‌ترین آن هم کریستیانو رونالدو محسوب می‌شد، اما استقلال هم با وجود ترکیب ناقص و به مراتب بی‌و‌نام و نشانش نسبت به تیم سعودی، نمایشی پایاپای را ارائه داد. نکته‌ای که نشان می‌داد بوژوویچ تیمش را با جسارتی ناشی از به چالش کشیدن النصر به زمین فرستاده و شوق نتیجه گرفتن در ساق بازیکنان دیده می‌شد. شاید اگر در برخی صحنه‌های نیمه دوم مثل ضربه سر رامین رضاییان یا هدی که کوجو به توپ زد شانس با آبی‌ها یار بود، یک اتفاق تاریخی رقم می‌خورد. همین بازی نشان داد استقلال هنوز هم نفس می‌کشد و با وجود همه ناآمادگی‌ها و سرخوردگی بابت نتایج ضعیف فصل جاری، هواداران می‌توانند برای به پایان رساندن آبرومندانه امسال امیدوار باشند.
ایرادات مشهود: نبرد استقلال و النصر تقریبا نزدیک بود و هر دو تیم شانس برد داشتند. این موضوع اصلا در پیش‌بینی اکثر فوتبال‌دوستان جایی نداشت، اما مساله اینجاست که تیم زرد رنگ میدان فوتبال بازی کرد و تیم آبی‌رنگ، از جان مایه گذاشت! شاگردان استفانو پیولی به راحتی توپ را درون زمین به گردش در می‌آوردند و سعی داشتند با کارهای ترکیبی متعدد، راهی برای رسیدن به دروازه حریف پیدا کنند. استقلال هم در دقایقی از بازی روی قفس توری رقیب خیمه زده بود، اما با پاس‌های بلند و دوندگی فراوان و تکیه بر اشتباهات حریف. مسلما این تازه شروع کار بوژوویچ است و باید به او زمان داد، کما اینکه در همین مدت کوتاه هم در تیم تاثیرات مثبتی دیده می‌شود، اما جدال دوشنبه شب در آزادی، مسلما تمام زور استقلال برای زر شدن بود که کفایت نکرد. حالا بر فرض که آبی‌ها صعود هم بکنند که اتفاق خوشحال‌کننده‌ای هم هست؛ این تیم چه شانسی برای موفقیت در ادامه لیگ نخبگان دارد؟
شب کاپیتان: اگر سیوهای فوق‌العاده حسین حسینی نبود، شاید در همین بازی رفت تمام امیدهای استقلال پرپر می‌شد. کاپیتان آبی‌ها این روزها بسیار آماده است و از نمایشش در قطر برابر الریان گرفته تا جدال مقابل النصر و حتی در جریان شکست در دربی، جزو بهترین بازیکنان زمین بوده است. تا جایی که هواداران هم با شماره یک تیمشان آشتی کردند و پس از جنگ جانانه دوشنبه، حسابی او را مورد تشویق قرار دادند. اما واقعیت این است که عدم ثبات آن هم در چنین پست حساسی و باشگاه بزرگی، اصلا مشمول چشم‌پوشی نمی‌شود. لازم نیست حسینی همیشه مثل هفته‌های اخیر باشد، اما تصویری که امسال در همین لیگ نخبگان توپ را با مشت وارد دروازه خودی کرد را هم نمی‌توان از یاد برد! آیا در ۳۲ سالگی او بازهم به فرصت نیاز دارد تا ریتم یکسان بازی‌اش را به دست آورد یا اوضاع یک روز ۱۰۰ و یک روز ۱۰ جلو می‌رود؟
