از قافله حیف‌شدگان!

اگرچه به صورت رسمی چیزی اعلام نشده، اما گمانه‌زنی‌ها حاکی از آن است که عدم حضور رضاییان در تیم‌‌ملی ارتباط چندانی به مسائل فنی ندارد. رامین در طول ماه‌های گذشته گرفتار برخی حواشی بیرون از میدان شد که «شاید» در حذف او از تیم‌‌ملی بی‌تاثیر نبوده باشد. حتی در غیر این صورت هم حواشی مورد اشاره، در کیفیت کار رضاییان موثر بوده است. فراموش نکنیم او ابتدای فصل گذشته در الدحیل که یکی از دو تیم‌‌ مطرح لیگ قطر است توپ می‌زد، اما در ادامه به سمت السیلیه، یعنی تیمی چند سطح پایین‌تر هدایت شد.

تا به حال در مورد تعداد بی‌شماری از بازیکنان فوتبال ایران نوشته شده: «حیف؛ استعداد داشت، اما اشتباهات خودش باعث شد به حقش نرسد.» به‌نظر می‌رسد این گزاره در مورد رامین رضاییان هم صادق است. او در لیگ پانزدهم با جدایی از راه‌آهن و پیوستن به پرسپولیس چشم‌ها را خیره کرد، اما آیا می‌دانید رضاییان با این همه سروصدا حتی یک جام هم با پرسپولیس نگرفته؟ حتی یک تصویر از او در تمام جشن‌های قهرمانی این سالیان سرخپوشان وجود ندارد، چون حاشیه‌های این بازیکن خیلی زود اوج گرفت و او در لیگ شانزدهم بعد از حضوری کوتاه‌مدت در پرسپولیس، برای همیشه از سوی برانکو اخراج شد. رضاییان حتی نخستین فصل منجر به قهرمانی پرسپولیس را به پایان هم نبرد و با حضورش در جشن قهرمانی موافقت نشد. شاید اگر این بازیکن سنجیده‌تر عمل می‌کرد، الان یکی از مدعیان بازوبند کاپیتانی پرسپولیس بود. حکایت تیم‌‌ملی هم همین است که می‌بینید. ما دو بازی مرگ و زندگی برابر بحرین و عراق داریم، اما بدون رامین رضاییان راهی منامه می‌شویم. او یک دفاع راست کلاسیک و توانا، با قابلیت‌های تهاجمی بالا و سانترهای دقیق و خطرناک است، اما حیف؛ پیش از همه اینها ابتدا باید «سر به راه» باشی تا به درد تیم‌‌ بخوری!