لحظات کلیدی دیدار استقلال و النصر
بازی چگونه از دست رفت؟
با این حال استقلال در زمین «اول پارک» می‌توانست دست به کارهای بزرگ‌تری بزند و حداقل آن‌قدر راحت و زود تسلیم نشود، اگر در بزنگاه‌های حساس مسابقه کمی باهوش‌تر و کم اشتباه‌تر رفتار می‌کرد؛ لحظاتی که تعیین‌کننده نتیجه جدال بود.
لحظه اول
دقیقه هفت مسابقه است؛ استقلال در جو وحشتناک ورزشگاه امیدوار‌کننده ظاهر شده و چند توپ را به محوطه جریمه النصر رسانده. اما بهترین موقعیت آبی‌ها همین جا در نطفه خفه می‌شود. لحظه‌ای که رامین رضاییان توپ را جلو می‌برد و نزدیک شدن سه بازیکن النصر به وی، فضا را برای هم‌تیمی رامین یعنی مهران احمدی خالی می‌کند. با این حال خودبینی بازیکنی که علاقه بسیاری به دیده شدن دارد، باعث بسته شدن چشم‌هایش می‌شود و او به طرز حیرت‌انگیزی از دادن پاس به احمدی که فرصت تک‌به‌تک شدن را داشت، امتناع می‌کند. در نهایت هم موقعیت از دست می‌رود تا همان ابتدای بازی صدای استقلالی‌ها نسبت به تکروی رضاییان بلند شود. کسی مطمئن نیست احمدی می‌توانست آن توپ را به گل تبدیل کند یا نه و اصلا بعدش چه می‌شد. اما تصور کنید اگر این موقعیت با خودخواهی شماره ۱۰ تیم همراه نبود و استقلال به گل می‌رسید، شاید الان داشتیم در خصوص شگفتی‌سازی نماینده ایران حرف می‌زدیم.
لحظه دوم
پاس رو به عقب افتضاح اندونگ را حسین حسینی با دفع توپی بدتر به مدافع خودی می‌رساند، اما تعلل رافائل سیلوا سبب می‌شود جان دوران با فرصت‌طلبی صاحب توپ شود و آن را از بالای سر کاپیتان استقلال وارد دروازه کند. دریافت چنین گلی در هر دقیقه از بازی، کمر تیم را می‌شکند و از همان لحظه مشخص شد که آبی‌ها دیگر هیچ شانسی برای مقابله با رقیب قدرتمند ندارند. تصور کنید یکی از اعضای این مثلث مرگبار یعنی اندونگ، حسینی و سیلوا کارشان را درست انجام می‌دادند یا حداقل اشتباه هم‌تیمی‌شان را جبران می‌کردند. در آن صورت استقلال آن‌قدر سریع و با گل زودهنگام قافیه را نمی‌باخت و بازیکنان هم با روحیه بیشتری به فکر ضربه زدن به حریف بودند.
لحظه سوم
زبیر نیک‌نفس به شکل عجیبی پای سادیو مانه را درو کرد و تازه از داور ازبک درخواست داشت تصاویر ویدئویی را چک کند! مرتکب شدن خطای پنالتی که ملغمه‌ای از اشتباهات کودکانه فردی بود به کنار، حتی هنگامی که کریستیانو رونالدو پشت توپ ایستاد هم می‌شد اتفاقی رخ دهد که استقلال به بازی برگردد. دست بر قضا فوق ستاره پرتغالی اصلا هم ضربه‌اش را خوب نزد و اگر حسینی در وسط دروازه ایستاده بود، می‌توانست به راحتی آن را مهار کند و ورق به تراژ‌دیک‌ترین شکل ممکن برگردد. یک مرتبه پیش از این گلری ایرانی توانسته بود ضربه یکی از بهترین پنالتی‌زنان دنیا را مهار کند و چرا این‌بار نباید این اتفاق رخ می‌داد؟ بدون غرض، انگار که نه حسینی در خودش می‌دید که بتواند پنالتی رونالدو را بگیرد و نه خود استقلالی‌ها این موضوع را باور داشتند.
لحظه چهارم
واقعیت اینجاست که استقلال در همان نیمه نخست همه‌چیز را تقدیم حریف کرد و اصلا جا برای نگه داشتن کورسوی امید هم باقی نگذاشت. گویا مشتی بازیکن بی‌تجربه و بعضا معمولی، تبدیل به ستارگانی شده‌اند که هواداران برای تغییر نتیجه به آنها چشم دوخته‌اند. مثلا مهران احمدی که ابتدای بازی با یک خطای بی‌مورد کارت زرد نخست را دریافت کرد، انگار هنوز با ورود تکنولوژی VAR به فوتبال آشنا نشده است. در چنین میدان حساسی، کوچک‌ترین بی‌احتیاطی‌ها هم با بزرگ‌ترین جریمه‌ها همراه خواهد بود و احمدی انتظار داشت داور آرنجی که بی‌محابا به صورت بازیکن النصر کوبیده شده را نادیده بگیرد. شاید لحظه دوست‌داشتنی برای استقلالی‌های داخل زمین همان دلداری بود که رونالدو به بازیکن اخراجی استقلال داد وگرنه که شاگردان میودراگ بوژوویچ درست در همین نقطه، بازی را تمام و به پرواز بازگشت فکر می‌کردند!
