ردپای بی‌مسکنی در اصفهان

طاهره ربیعی- طبق داده‌های پژوهش "سنجش شاخص‌های فقر مسکن بر اساس داده‌های هزینه و درآمد خانوار سال ۹۸"۲۸درصد از خانوارهای استان اصفهان دارای حداقل یک محرومیت مسکن و نرخ بد مسکنی بوده‌اند. در این سال همچنین ۰.۷ درصد از خانوارهای ساکن استان اصفهان فقر شدید مسکن داشتند.۳۳درصد از خانوارهای اصفهانی در سال ۹۸ از مسکن مقرون‌به‌صرفه برخوردار نبودند به این معنا که در این خانوارها سهم مسکن بیش از ۳۰ درصد هزینه‌های آن‌ها را تشکیل می‌دهد. اصفهان در این شاخص در رتبه هشتم کشوری ایستاده است.همچنین۱۸.۶۸ درصد از جمعیت استان اصفهان در خانه‌های با مصالح بی‌دوام زندگی می‌کنند که از این نظر اصفهان بالاتر از شاخص متوسط کشوری ایستاده است.این شاخص وضعیت سکونت در بافت فرسوده را نشان می‌دهد.

پژوهش دیگری در سال ۹۶با سفارش موسسه آموزش و پژوهش در مدیریت و برنامه‌ریزی، توسط داود سوری و مجید عینیان انجام شد. داده‌های این پژوهش نشان داد فقرا بیشتر در کلان‌شهرها متمرکزشده‌اند. همچنین شهرستان‌های تهران، مشهد، تبریز، زاهدان، اصفهان، اهواز، قم، بهارستان، شیراز و کرمان به‌عنوان ۱۰ شهر نخست فقیرنشین کشور معرفی شدند.یافته‌های گزارش فوق نشان داد که جمعیت فقیر و محروم بیشتر در کلان‌شهرها سکونت دارند، بنابراین باید برای یافتن جمعیت هدف، شهرستان اصفهان را واکاوی کرد.

در سال ۹۹ پژوهش "واکاوی ارتباط بین فقر اجتماعی اقتصادی و محرومیت کالبدی کارکردی در مناطق پانزده‌گانه شهر اصفهان" توسط همایون نورائی و فائزه شفیع انجام شد.طبق داده‌های این گزارش، رابطه معناداری بین میزان فقر «اجتماعی و اقتصادی» و فقر «کالبدی و کارکردی» در مناطق پانزده‌گانه شهر اصفهان وجود دارد. فقر کالبدی و کارکردی، نداشتن سرپناه، سکونت در بافت‌های فرسوده و نداشتن خانه‌های مقرون‌به‌صرفه را نشان می‌دهد. بنابراین می‌توان گفت بین فقر و نداشتن مسکن و یا پرداخت هزینه‌های کلان برای سکونت رابطه معناداری وجود دارد.می‌توان گفت که نداشتن سرپناه و هزینه‌های سنگین اجاره‌بها یکی از مهم‌ترین دلایل راندن مردم اصفهان به زیرخط فقر است.